-Cando o tempo nos separou-

De cando o vran asomaba as súas luces
e ti, o meu luceiro, perdíaste no tempo,
recordaba eu.

De cando o mar devoraba o meu corpo
e ti, o meu animal, devorabas a miña mente,
recordaba eu.

De cando a noite saciaba as miñas penas
e ti, o meu beber, deixábasme morrer de sede...

De cando chegaba o vran
e o tempo non se paraba.
De cando volvía o triste vran
e o tempo nos separaba.