e cada mañá ser os primeiros ollos que che falen:
espir a ialma nun infinito,
prohibir falar máis do necesario,
cantar cos labios selados.
Selar un contrato perenne.
Por qué non ser eu o teu escravo eterno...
Ah!, non!, se o son!... e seguireino a ser,
ata que un día diga abonda,
ou as túas palabras me abonden,
ou o ceo caia...
E por qué non!
Ningún comentario:
Publicar un comentario