que agora rompo no meu balcón
coa soidade do tempo eterno,
e aldraxes, e reproches postremeiros,
e maldicións da miña dor.
Desfrolecen esas fotos escuras,
tinguidas de pasada felicidade;
desfrolecen nas miñas frías pólas
como contos no seu final
que nunca terminan de rematar.
E mentres eu me desespero,
acaricio o candor das túas veas
que quixeron latexar en min
cando o meu corazón latexou na túa terra,
que quixeron sofrir en min.
