Oxalá que as luces
e as campás brincadeiras
nunca morran baixo o xugo
da funesta destra.
Que non desaparezan
noutra longa noite
os versos do poeta.
Oxalá que o frío fusíl
non conxele máis sorrisos
nin as mans subxugantes
esganen de novo o pensar.
Que non choren máis rapaces
aos libros finados pola iñorancia,
e as dentaduras aínda vivas
podrezan e caian no esquecemento.
... Que non desaparezan os versos
tras outra longa noite de pedra!
