-Celada-

Eras ti ladaíña en min,
delicadeza latexante.
Eras ébano sangante
e opio pra os meus sesos.

Reduciches a miña paixón
coa trampa da túa fuxida,
mais os mitins nocturnos
negáronse a crela.

Agora escapo das castas palabras,
prefiro construír un futuro...
mais non chega o ar, sobra!
...Ti prefires seguir evadida.

Agora esquezo as castas miradas
coa dor amarga da derrota.
Prefiro que o teu engano acabe aquí
a volver ver como che afastas.

-Se me rendo-

Sinto que agonizo
como a iauga que vara na praia,
que afogo nun sospiro
... que me mata.
Seica me rendo
cando o sol aínda latexa;
que latexando eu morro
se non te atopo.

-Pretenderon gobernar-

Can desgraciadas sereas
devolveron á lúa o seu cantar,
desafiuzados curandeiros as súas albricias,
musas núas a súa humanidade.

Can devotos misioneiros
devoraron as súas almas en tempestade,
divindades ronceiras os seus desexos;
flautulentas necesidades a súa bondade.

Conquistaron alquimistas necidades;
indecentes conquitaron sociedade;
soberanos conquistaron malditos reinos
e, malditos, morrerán.

Sepultaron logo os ripios
escondendo ao paso a súa humildade.
Devastaron pastos, postularon egos
que nin en mil anos se esquecerán.

-Ser quen te arrole-

Por qué non ser eu quen te despida cada noite
e cada mañá ser os primeiros ollos que che falen:
espir a ialma nun infinito,
prohibir falar máis do necesario,
cantar cos labios selados.
Selar un contrato perenne.

Por qué non ser eu o teu escravo eterno...
Ah!, non!, se o son!... e seguireino a ser,
ata que un día diga abonda,
ou as túas palabras me abonden,
ou o ceo caia...
E por qué non!

Poesía de Xosé Neira Vilas - Ai, amor!-

Que lonxe! Que lonxe estás!
Canta terra entre nós dous.
Peno dende que te fuches.
Ai, amor! Ai, amor!

Cando busco nos teus ollos,
magóame o corazón.
Cantas cousas non pasaron!
Ai, amor! Ai, amor!

Pasaron meses e anos,
e a mocidade pasou.
Mido por noites o tempo.
Ai, amor! Ai, amor!

Por ti agardo cada día,
ateigada de ilusión.
Ven axiña, volta a min.
Ai, amor! Ai, amor!

Ai amor, que lonxanía!
Que soedade, que delor!
Vivir sen ti non é vida.
Ai, amor! Ai, amor!

Cartas van e cartas veñen
e as palabras tinta son.
Quero escoitar a túa voz!
Ai, amor! Ai, amor!

-Que ameazantes amenceres!-

Dunas que se leva o vento,
desertos enteiros afogados.
Brumas silenciosas, desexosas escuridades...
Amenceres sobrantes.

Calquera se rendería antes do combate;
sospiros xeados axexando os campos.
Calquera claudicaría tras unha vitoria;
podres pesares envelenados.

Montañas caídas da nada,
fontes con murmurios de lume.
Charcos enormes, colosais enxames...
Amenceres sobrantes.

Calquera diría basta sen antes loitar;
corroídas miradas polo tempo.
Calquera esquecería despois de soñar;
a humidade do meu ropaxe... que soidade!

Que dunas tas sobrantes!
Que desertos infinitos!
Que brumas!, que escuridades!
Que amenceres sobrantes!
Que montañas vexetais!
Que murmurantes fontes!
Que charcos!, que enxames!
Qué amenceres sobrantes...

Ensaio -Esquecédeme, demos-

Demos mil no meu intelecto imaxinando! Brincan cal sapos namorados demacrando a miña paciencia; disimulando van coa súa preguiza a devorarme: deixádeme!

Interrompen a miña estanza cegándome. Por un momento ouveo intentando desfacerme da mala suor.

Demos mil do meu intelecto fumando!... E eu daría as miñas vísceras porque me deixasen respirar un segundo; nun momento, séguenme fodendo.

Abondaría quedar en xaxunas para que me devolvan a ialma?

Demos mil ao meu intelecto machucando! Só unha vez máis: ESQUECÉDEME!

-Cando o tempo nos separou-

De cando o vran asomaba as súas luces
e ti, o meu luceiro, perdíaste no tempo,
recordaba eu.

De cando o mar devoraba o meu corpo
e ti, o meu animal, devorabas a miña mente,
recordaba eu.

De cando a noite saciaba as miñas penas
e ti, o meu beber, deixábasme morrer de sede...

De cando chegaba o vran
e o tempo non se paraba.
De cando volvía o triste vran
e o tempo nos separaba.