-Canto do incerto manto-

Nin lume nin frol

na paixón que tocoume en sorte;

só un nó que me absorbe.

No escuro manto

feles e prantos.

Nin ouro nin ferro,

só deserto e máis deserto

neste poema irto que me ensome.

No escuro manto

desenganos.

Nin quietude nin revolución

no senlleiro berce que me chucha;

só baleiro e desexo.

No escuro manto

cantos de piedade.

Nin sequer misericordia

que me valla neste escuro manto!;

só desencantos, só desilusións!

Só.

Amando.

-Que non desaparezan os versos-

Oxalá que as luces

e as campás brincadeiras

nunca morran baixo o xugo

da funesta destra.

Que non desaparezan

noutra longa noite

os versos do poeta.

Oxalá que o frío fusíl

non conxele máis sorrisos

nin as mans subxugantes

esganen de novo o pensar.

Que non choren máis rapaces

aos libros finados pola iñorancia,

e as dentaduras aínda vivas

podrezan e caian no esquecemento.

... Que non desaparezan os versos

tras outra longa noite de pedra!

-Valentes iñorantes!-

Partidario da liberdade,

proscrito da iñorancia.

Disparo versos de tinta

e bágoas tinguidas de carraxe

ante o maldicir feito home

(que de home non ten nada)

que reprime ao desolado

e recompensa ao saciado.

Disparo aturuxos dende o meu distinto berce

usando o puño como lanzadeira

das verbas que á fachenda ferir poidan

ao altivo e arrogante;

ao estúpido e parvo;

ao fanfarrón e fantoche:

a ti, ignaro do progreso.

-A estrela máis brillante-

Entre un feixe de estrelas

unha brillaba e sorría

coa soa compañía

do que dende aquí a ollaba.

O que dende aquí a ollaba

refulxía de delor

por non poder tocala

en tódolo seu fulgor.

En tódolo seu fulgor

a estrela me miraba

querendo que a acompañara

na súa viaxe sen fin.

Na súa viaxe sen fin

saíu unha estrela máis forte

e eclipsou á miña en sorte

ata que a noite a volva a min.

E cando a noite a volva a min

non quero volver deixala

tan soa e desamparada.

A estrela que brilla en min.

-Nunha mañá de inverno-

Nunha mañá de inverno

no momento de espertar

crin que as túas meixelas

queríanme bicar.

Meus beizos esquezidos

quixéronte namorar...

só atoparon baleiro,

non os puiden consolar.

Tódalas noites de luar

heiche cantar amores

que a meu querer te acheguen,

de min che fagan prendar.

I ,se é que non hai lueiro,

ata o mencer hei cantar

á espera de espertares

sorrindo co teu mirar

nunha mañá de inverno

no momento de acordar.