Entre un feixe de estrelas
unha brillaba e sorría
coa soa compañía
do que dende aquí a ollaba.
O que dende aquí a ollaba
refulxía de delor
por non poder tocala
en tódolo seu fulgor.
En tódolo seu fulgor
a estrela me miraba
querendo que a acompañara
na súa viaxe sen fin.
Na súa viaxe sen fin
saíu unha estrela máis forte
e eclipsou á miña en sorte
ata que a noite a volva a min.
E cando a noite a volva a min
non quero volver deixala
tan soa e desamparada.
A estrela que brilla en min.
Ningún comentario:
Publicar un comentario