-Que ameazantes amenceres!-

Dunas que se leva o vento,
desertos enteiros afogados.
Brumas silenciosas, desexosas escuridades...
Amenceres sobrantes.

Calquera se rendería antes do combate;
sospiros xeados axexando os campos.
Calquera claudicaría tras unha vitoria;
podres pesares envelenados.

Montañas caídas da nada,
fontes con murmurios de lume.
Charcos enormes, colosais enxames...
Amenceres sobrantes.

Calquera diría basta sen antes loitar;
corroídas miradas polo tempo.
Calquera esquecería despois de soñar;
a humidade do meu ropaxe... que soidade!

Que dunas tas sobrantes!
Que desertos infinitos!
Que brumas!, que escuridades!
Que amenceres sobrantes!
Que montañas vexetais!
Que murmurantes fontes!
Que charcos!, que enxames!
Qué amenceres sobrantes...