sinto o teu bafo ao meu carón;
se os teus beizos mouros marmurian
ese doce canto incesante;
e se as miñas forzas afrouxan...
Constantemente pedirei a túa man.
Se fago fronte ao esquecemento
rememorando eses teus ollos;
se a miña ollada inda fulgura
e a túa inda non apagou;
e se estás aquí agochada...
Constantemente pedirei a túa man.
E se nunha arroutada infiel
afogásete no maxín,
saberás que iso non é certo,
que é imposible que ninguén
ocupe o trono da miña ialma
que constantemente pide a túa man.
Ningún comentario:
Publicar un comentario