alzaches en alto a túa espada
conxurando a miseria dos teus beizos.
Destruíches a fortificación
que engaiolaba os teus peores instintos,
ti, que xamáis camiñaches polo Edén.
Máis valería derrocar as desditas
antes de que se volvan feras.
Sal da túa gorida, alimaña!
Sal coa túa gadaña a vencer os males.
Ti, débil e insignificante,
sácaste os ollos coa ira
e intentas proseguir na escuridade do destino.
Cando todo sexa desolación
volverás a reprochar aos teus bigotes,
ti, que sempre fuches afeitado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario