que nos queiran obrigar,
delegalos a un pasado
e aí queden: baleiros.
Can miserábeis son!,
e sábeno.
Saben que che afunden
e congratúlanse diso.
Falarán logo en omisións
e nós crerémolos...
... pobres cegados de ilusión!
Espertaremos logo nun reino asolado.
Das nosas terras irtas
recordaremos os seus froitos,
froitos roubados polas pedras
que nos deixaron por legado.
E cando amencerán as súas verdades!
(e nós creámolas).
É a utopía do poder
que xamais poderá ser cambiado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario