Cómo é que sego a mandarche froles
se perdín o teu enderezo.
Desapareces da miña vida
e invades o meu corazón coa túa ausencia.
Como pode ser que te adore!;
xa a candea derretiu
e aínda segue a chama acesa.
Se puidese volver invitarme
ao banquete da túa presentazón...
Cómo pode ser que aínda recorde
o cántico da túa voz.
Bailaron as miradas,
afogáronse os sospiros,
quixeron as miñas mans adicarte
poesías cada mañá.
E sego murmurando as túas delicias,
sentindo a calor dos teus brazos.
Como é que te sinto tanto!:
sinxelamente, estás na miña ialma.
Ningún comentario:
Publicar un comentario