Ámame mentres este mundo minta,
antes de que se morran os idiotas.
Que as nubes non aniñen para sempre
na vil soidade desta miña cama!
Ámame cal se fose o teu estraño.
Réndense as guillotinas á caluga
e os reloxos son eternos espectros
lembrando incesantemente o pasado.
Ámame compasadamente ao son
da melodiosa mentira do mundo.
Aparécenseme as túas carnes mouras
cada noite ao comezar os meus sonos
abrigando os meus vivos pesadelos,
asfixiando de novo o novo espertar.
Ámote cal se ti foses meu engano.
... E, ámame coma se nunca existise,
coma se estivese fóra do mundo,
moi lonxe deste mundo de mentira.
Coma se fose a ser o último día:
indúltame, e fai dos meus pesadelos
unha gran maraña de esquecementos.
Lanzarei despois a miña vil mole
contra esa gris rocha sombría de antano.
Amencerei logo co teu sorriso
arrolando os meus beizos conxelados.
Ai!, pero que mentira mentireira!,
pois finarei se non me das amado!
Ningún comentario:
Publicar un comentario