-Namentres ti, namentres eu-

E mentres, eu, rumiando estou a dor,
rumiando o eco da miña armazón,
corazón armado, contextura
maleábel da miña ialma, da incauta
ánima desprovista de calor.

E mentres, eu, desfrolando un adeus,
desfrolando unha misericordia,
amando un espectro do pasado
neste, no meu amargo relicario,
neste, no meu amargo desacougo.

E mentres, ti, declinando un mundo,
declinando vas a miña válvula:
fracturada, estragada, crebada,
sedenta á espera dun mesmo sono,
sedenta á espera da túa comprensión.

E mentres, ti, esquecendo o corazón,
esquecendo os meus lamentos, fortes
lamentos que sinto en min cravados;
esquecendo o cárcere esmirrado
de amor, e de alegría, e de esperanza.

E mentres, ti e eu, morréndonos imos.
E mentres, eu e ti, morrendo nos imos.