Á fermosura puxéronlle o teu nome
e eu adiqueille un longo intre na eternidade.
O sorriso máis puro foi o dos teus beizos
e eu tiven que aturalo moi lonxe de min.
De cando en cando, atopo verbas valeiras
e póñolles vida leda,
mais sempre che son as cancións morriñeiras
as que oio no peito, as que oio...
Ningún comentario:
Publicar un comentario