nada máis son, Señor, triste.
Non teño nin intento de sorriso
co que fraguar a miña destida.
Ai!, non máis que un tolo
que foxe covarde o presente.
Non teño nin sol candente
nin latexante teño o corazón...
... arrefriouse o suicida hai anos
buscando un pouco de comprensión.
Ai!, que non podo seguir chorando!,
que xa me chaman salgueiro chorón!,
que o mar anóxase co meu choro!
Que non quero máis que o teu amor.
Ai!, qué pena máis triste e doente,
coma se me arrebatasen a túa dor.
Se sempre fun alegre aguantándoa,
mais agora non o son.
Ningún comentario:
Publicar un comentario