castigan co seu cántico a miña ialma.
Xamais poderán velar o meu perdón
nin mirar poderán xamais os meus furtivos ollos.
Son malvadas e aniñan nas miñas esperanzas
cal espiñas que na ialma se cravan.
Son malvadas, mais non lles podo reprochar
que nunca acudisen ás miñas chamadas.
Dos seus tiranos seos aléitome
cando a saciedade queima a miña boca.
Provocan o meu rexeitamento, a miña dor...
e non albergan ilusións de cesar os seus cantos.
Son escuras, granates as augas son.
Son reproches, e utopías; e non son.
Son preocupantes poesías de escarnio e maldicir.
Son malvadas e remiradas.
As fontes, enfermas son.
Ningún comentario:
Publicar un comentario